Ահաբեկչությունu բռնության հաշվարկված օգտագործվում է բնակչության շրջանում ընդհանուր վախի մթնոլորտ ստեղծելու և դրանով իսկ որոշակի քաղաքական նպատակ բխելու համար: Ահաբեկչությունը ներառում է բռնության կիրառում կամ սպառնալիք և ձգտում է վախ ստեղծել ոչ միայն ուղղակի զոհերի շրջանում, այլ նաև լայն լսարանի շրջանում: Համատարած վախ առաջացնելու համար, անհրաժեշտ հրապարակայնությունը գրավելու և պահպանելու համար ահաբեկիչները պետք է ավելի ու ավելի դրամատիկ, բռնի և հնչեղ հարձակումներ անեն: Դրանք ներառում են առևանգումներ, պատանդառություններ, զանգվածային կրակոցներ, մեքենաների ռմբակոծություններ և հաճախ մահապարտների պայթյուններ: Դպրոցները, առևտրի կենտրոնները, ավտոբուսների և երկաթուղային կայարանները, ռեստորաններն ու գիշերային ակումբները ամենահարմար տեղերն էն ահաբեկչությունների համար, որովհետև մեծ թվով մարդկանցով են լի և քաղաքացիական բնակչության անդամները ծանոթ են այդ տեղերի հետ և իրենց հանգիստ են զգում: Ահաբեկչության նպատակն ընդհանուր առմամբ հասարակության անվտանգության զգացումը ոչնչացնելն է նրանց համար առավել ծանոթ վայրերում: Ահաբեկչի հույսն այն է, որ ահաբեկչությունից առաջացած վախը կստիպի բնակչությանը ճնշել քաղաքական առաջնորդներին ՝ ուղղված որոշակի քաղաքական նպատակների:
1-ին դարի ընթացքում Հրեա նահանգի հրեա զելոտները ապստամբեցին ՝ սպանելով հռոմեական իշխանության նշանավոր համագործակիցներին։ 6-րդ ը.դ., ըստ ժամանակակից պատմաբան Հովսեփոսի, Գալիլեացի Հուդան ստեղծեց հեթանոսական մի փոքրիկ և ծայրահեղ մասնաճյուղ ՝ Սիկարի։ Նրանց ջանքերն ուղղված էին նաև հրեա «համագործակիցների» դեմ, ներառյալ տաճարների քահանաները, սադուկեցիները, հերոդիանացիները և այլ հարուստ էլիտաներ: Ըստ Հովսեփոսի, Սիկարիները կարճ դաշույնները թաքցնում էին իրենց թիկնոցների տակ, խառնվում էին մեծ փառատոների բազմությանը, սպանում էին նրանց զոհերին, իսկ հետո անհետանում էին խուճապահար բազմության մեջ: Նրանց ամենահաջող սպանությունը կատարվեց Իսրայելի Քահանայապետ Ջոնաթանի վրա։