Միջազգային իրավունքը, պետությունների, ազգերի և կազմակերպությունների միջև ընդունված վարքագծի կանոնների ամբողջությունն է։ Տարբերվում է ազգային իրավական համակարգերից նրանով, որ միջազգային իրավունքը կապ չունի ֆիզիկական և իրավաբանական անձանց հետ, փոխարենը՝ վերահսկում է կազմակերպությունների և պետությունների հարաբերությունները։ Միջազգային իրավունքը կոչված է ապահովելու պետական և հասարակական հարաբերությունների կայունությունը։ Որպես իրավունքի տեսակ՝ միջազգային իրավունքը ձևավորվել է պետությունների առաջացման գործընթացին զուգահեռ։ Միջազգային իրավունքի ծագման գլխավոր նախադրյալը ոչ թե պետության կամքն է, այլև մարդկության նյութական և հոգևոր պահանջմունքների բավարարման անհրաժեշտությունը։ Հենց այս ամենով է պայմանավորված այն հանգամանքը, որ մարդկային հասարակությանը առանց միջազգային իրավունքի գերակայության գոյություն ունենալ չի կարող։ Միջազգային իրավունքը անմիջական ներգործություն ունի իրավագիտության, հասարակագիտության և միջազգային հարաբերությունների բնագավառների վրա։ Միջազգային հարաբերություններում միջազգային իրավունքը կատարում է կոորդինացնող դեր՝ սահմանելով բոլոր պետությունների համար համընդհանուր վարքագծի կանոններ։
Ստրկատիրական հասարակարգում Իրավունքի սուբյեկտներ են համարվել միայն ազատները։ Նրանց իրավունքների ծավալը որոշվել է քաղաքացիությամբ, սեռով, սոցիալական դրությամբ։ Ֆեոդալական հասարակարգում սահմանափակ իրավունակություն ունեին սոցիալական ցածր խավի ներկայացուցիչները։ Սոցիալիստական երկրներում բոլոր քաղաքացիները, անկախ սեռից, ռասայական և ազգային պատկանելությունից, ունեն հավասար իրավունակություն։
Իրավական պատասխանատվությունը դա մի երկրի իրավական ապահովվությունն է։ Երկրին “օգնում են” քանի-որ թշնամին ագրեսոր է հանդիսանում։
Քաղաքական պատասխանատվության և նյութական պատասխանատվության տեսակները երկուսն են՝ իրավաբանական եւ փաստական հիմքերը: Պատասխանատվության իրավաբանական հիմքերը իրավաբանորեն պարտադիր միջազգային իրավական ակտերի համակցությունն է, որոնց հիման վրա որոշակի վարքագիծը որակվում է որպես միջազգային իրավախախտում: