Փողն այն է, ինչ մարդիկ օգտագործում են ապրանքներ և ծառայություններ գնելու համար, ինչը շատ մարդիկ ստանում են իրենց սեփական իրերը կամ ծառայությունները վաճառելու համար: Այն փոխանակման միջոց է, որը թույլ է տալիս մարդկանց ձեռք բերել այն, ինչ իրենց անհրաժեշտ է ապրելու համար: Նախքան փողի ստեղծումը, մարդիկ փոխանակում էին մի ապրանք այլ ապրանքների հետ:

Միշտ չեր որ հնարավոր էր ապրանքների փոխանակումը: Երբեմն մարդիկ չէին կարողանում համաձայնության գալ թե դրանք ինչքան արժեք ունեն փոխանակումներում: Այլ իրավիճակներում մարդիկ պարզապես չեին ցանկանում գնել այն, ինչ դու ունեիր: Այս իրավիճակները հագեցեցին փողի ստեղծմանը:

Առաջարկը վերաբերում է ապրանքի կամ ծառայության արտադրության շուկայի ունակությանը, մինչդեռ պահանջարկը վերաբերում է ապրանքը կամ ծառայություն գնելու շուկայի ցանկությանը:

Հասարակական և իրավական նորմերը մարդկանց փորցում են թելադրել թե վոնց ապրեն և իրենց վոնց դրսեվորեն։ Այն մարդիկ որոնք այս նորմաներին չեն ենթարկվում ազատ են իրենց գործողություններում որովհետև նրանք իրենց կյանքը ուրիշների պատկերացմամբ չեն ապրում։

Մարդու բնավորությունը ձեվավորվում է իր կյանքի ընթացքում։ Շրջապատը և կյանքի պայմանները շատ մեծ դեր են խաղում դրա մեջ։ Կան մարդիկ, ովքեր մեծանում են բռնարար տնային պայմաններում կամ վատ շրջապատներում, ինչը նպաստում է իրենց մտածելակերպի ձեվավորման վրա։

Ստորև բերված են մի քանի դատողություններ։ Յուրաքանչյուրի համար արտահայտեք ձեր կարծիքը՝ պատասխանելով «այո» կամ «ոչ»։

Ես կարող եմ ազատորեն ընտրել․․․

• Լինել արդարամիտ մարդ – այո
• Լինել լավ ընկեր – այո
• Լինել լավագույն դպրոցում – այո
• Սուտ խոսել, երբ դա օգտակար է – այո
• Արտագրել դասընկերոջս տնային առաջադրանքը – այո
• Կոպիտ վարվել դասընկերոջս հետ – այո
• Լինել աշխարհի ամենահարուստ մարդը – այո
• Լինել աշխարհի լավագույն մարզիկը – ոչ
• Կառավարել աշխարհը – եթե ցանկանամ այո

Որոշ մարդիկ ունեն չար նպատակներ, որոնց հասնելու համար դիմում են ցանկացած միջոցի։ Մարդկանց մյուս խումբն ունի բարի նպատակ և չարին հաղթելու և բարի նպատակն իրագործելու համար նույնպես պատրաստ է ցանկացած միջոցի (խորամանկություն, սուտ, մատնություն, բռնություն) դիմել։ Այս տեսակետի կողմնակիցները նման մոտեցումը համարում են ընդունելի՝ կարծելով, որ եթե բարի նպատակ ունեցող մարդիկ դիմեն միայն բարոյական միջոցների, ապա երբեք չեն կարող հաջողության հասնել։ Բայց փորձը ցույց է տալիս, որ անբարոյական միջոցներով երբեք հնարավոր չէ հասնել բարոյական նպատակների։ Որպես կանոն, անբարոյական միջոցների օգտագործումն ի վերջո հանգեցնում է անբարոյական նպատակի։ Երրորդ տեսակետի կողմնակիցները պնդում են, որ բարոյական նպատակների կարելի է հասնել միայն բարոյական միջոցներով։ «Ինչ ցանես, այն էլ կհնձես»,- ասում է ժողովրդական առածը;

Ըստ ինձ, յուրսքանչյուր նպատակի կարող ես հասնել անբարոյական միջոցներով։ Նշանակություն չունի ՝ ձեր նպատակները բարոյական են, թե անբարոյական: Տվյալ պահին, ձեր ձեռնարկած գործողությունը այն գործողությունն է, որը, ձեր կարծիքով, ճիշտ էր այդ իրավիճակի համար։

Երջանկությունը հանդիպում է տարբեր տեսքերով: Ոմանք դա կարող են գտնել հաջողության մեջ, մյուսները `ընտանիքի և ընկերների, իսկ ոմանք` հիշողություններ ստեղծելու մեջ: Յուրաքանչյուր ոք տարբեր է զգում երջանկությունը: Որոշ մարդիկ փորձում են երջանկություն գտնել, իսկ ոմանց դա բնական է գալիս: Մարդիկ ասում են, որ փողը չի կարող երջանկություն բերել, բայց ես համաձայն չեմ: Փողը կարող է երջանկություն բերել կախված նրանից, թե ինչ է յուրաքանչյուրը պատկերացնում երջանկություն լսելիս: Եթե ​​մարդը բնորոշում է երջանկությունը որպես գեղեցիկ տեսարաններով մեծ տան մեջ ապրելը, ապա փողը կարող է երջանկություն բերել: Բայց եթե այդ մարդը դժգոհ է մենակությունից, նա փողի փոխարեն ընտանիք և ընկերներ է փնտրում: 

Ինձ համար երջանկությունը կարող է հանդիպել փողի տեսքով: Եթե ​​շատ փող ունեք, դուք երբեք ոչնչի պակաս չեք ունենա և միշտ կարող եք տարպեր տեղեր մեկնել հանգստանալու և ընկերներ ձեռքբերելու համար: Երջանկություն նշանակում է լինել ֆինանսապես կայուն և ունենալ ընկերներ, որոնց վրա կարող ես հույս դնել, այդպիսով դու երբեք քեզ մենակ չես զգա և կկարողանաս ունենալ այն ամենը, ինչ ուզում ես:

Եթե ​​ես ինչ-որ մեկին երեք հարց տայի պարզելու նրանք երջանիկ են, թե ոչ, որպես իմ առաջին հարցը ես կխնդրեի նրանց իրենց համար երջանկություն սահմանել: Նրանց պատասխանը լսելուց հետո ես նրանց կհարցնեի ՝ արդյո՞ք իրենք իրենց երջանիկ կհամարեին ըստ իրենց պատասխանի: Երրորդ հարցը ինձ պետք չէր լինի, որովհետև այս երկու հարցերը բավական կլինեին ինձ համար ստանալու իմ հարցի պատասխանը:

Ահաբեկչությունu բռնության հաշվարկված օգտագործվում է բնակչության շրջանում ընդհանուր վախի մթնոլորտ ստեղծելու և դրանով իսկ որոշակի քաղաքական նպատակ բխելու համար: Ահաբեկչությունը ներառում է բռնության կիրառում կամ սպառնալիք և ձգտում է վախ ստեղծել ոչ միայն ուղղակի զոհերի շրջանում, այլ նաև լայն լսարանի շրջանում: Համատարած վախ առաջացնելու համար, անհրաժեշտ հրապարակայնությունը գրավելու և պահպանելու համար ահաբեկիչները պետք է ավելի ու ավելի դրամատիկ, բռնի և հնչեղ հարձակումներ անեն: Դրանք ներառում են առևանգումներ, պատանդառություններ, զանգվածային կրակոցներ, մեքենաների ռմբակոծություններ և հաճախ մահապարտների պայթյուններ: Դպրոցները, առևտրի կենտրոնները, ավտոբուսների և երկաթուղային կայարանները, ռեստորաններն ու գիշերային ակումբները ամենահարմար տեղերն էն ահաբեկչությունների համար, որովհետև մեծ թվով մարդկանցով են լի և քաղաքացիական բնակչության անդամները ծանոթ են այդ տեղերի հետ և իրենց հանգիստ են զգում: Ահաբեկչության նպատակն ընդհանուր առմամբ հասարակության անվտանգության զգացումը ոչնչացնելն է նրանց համար առավել ծանոթ վայրերում: Ահաբեկչի հույսն այն է, որ ահաբեկչությունից առաջացած վախը կստիպի բնակչությանը ճնշել քաղաքական առաջնորդներին ՝ ուղղված որոշակի քաղաքական նպատակների:

1-ին դարի ընթացքում Հրեա նահանգի հրեա զելոտները ապստամբեցին ՝ սպանելով հռոմեական իշխանության նշանավոր համագործակիցներին։ 6-րդ ը.դ., ըստ ժամանակակից պատմաբան Հովսեփոսի, Գալիլեացի Հուդան ստեղծեց հեթանոսական մի փոքրիկ և ծայրահեղ մասնաճյուղ ՝ Սիկարի։ Նրանց ջանքերն ուղղված էին նաև հրեա «համագործակիցների» դեմ, ներառյալ տաճարների քահանաները, սադուկեցիները, հերոդիանացիները և այլ հարուստ էլիտաներ: Ըստ Հովսեփոսի, Սիկարիները կարճ դաշույնները թաքցնում էին իրենց թիկնոցների տակ, խառնվում էին մեծ փառատոների բազմությանը, սպանում էին նրանց զոհերին, իսկ հետո անհետանում էին խուճապահար բազմության մեջ: Նրանց ամենահաջող սպանությունը կատարվեց Իսրայելի Քահանայապետ Ջոնաթանի վրա։

https://www.britannica.com/topic/terrorism

https://en.wikipedia.org/wiki/History_of_terrorism

Էգոիզմն ու Ալտրուիզմը մարդու բնավորության կարևոր մասնիկներ են։ Էգոիստը մտածում է իր մասին և կենտրոնացած է ինքն-իր բարեկեցությունով։ Ալտրուիստը ուրիշների բարեկեցությունը իրենից կարևորում է և ամեն ձև փորձում է ուրիշներին օգնել։ Ըստ ինձ, մարդուն հարկավոր է ունենալ այս հատկանիշներից երկուսն էլ, բայց էգոիզմը պետք է փոքրինչ գերազանցի ալտրուիզմը, որպեսզի յուրաքանչյուր մարդ նպատակասլացություն ունենա և իր ցանկությունները ավելի կարևորի քան թե մյուսներինը։

When people think of a good person, the first image that comes to mind is an image of a person who is nice and cares about everyone, treats everyone with respect, and is overall a genuine person. But those people don’t know what that person has had to go through or how they have been treated in the past. People who are kind to everyone have usually had been mistreated in the past and know what it feels like to be alone and misunderstood, so they try their best to make sure that no one else has to go through the same things.

Երբ մարդիկ լսում են «բարի» արտահայտությունը, առաջին պատկերը, որ գալիս է մտքին այնպիսի մարդու կերպար է ով հոգատար է, հարգանքով և լավ է վերաբերվում բոլորին և ընդհանուր առմամբ անկեղծ անձնավորություն է, բայց այդ մարդիկ չգիտեն, թե այդ անձը ինչի միջով է անցել կամ ինչպես են նախկինում իր հետ վարվել: Բոլորի հանդեպ բարեսիրտ մարդիկ սովորաբար նախկինում վատ վերաբերմունքի են ենթարկվել և գիտեն թե ինչպես է մենակ լինելը, ուստի նրանք փորձում են ամեն ինչ անել, որպեսզի ոչ ոք այդպիսի վերաբերմունքի չենթարկվի:

There are no good or bad people in this world. It is a matter of who is telling the story. The “good people” are usually the ones who had the chance of telling their version of the story, so they are considered the good ones. But no one listens to the “bad people”, assuming that they are doing things on purpose just to hurt everyone. They don’t get to tell their reasons for doing what they did, so no one understands them. They may be having problems at home and are taking it off on others because they have no one to talk to. Or maybe they are having a battle with themselves in their mind, and instead of dealing with their problems, they push everyone away.

Այս աշխարհում լավ կամ վատ մարդիկ չկան: Այդ ամենը կախված է նրանից թե ով է պատմում իրենց տարբերակը իրավիճակի: «Լավ մարդիկ» սովորաբար նրանք են, ովքեր հնարավորություն են ունեցել պատմել իրենց տեսակետը իրավիճակի, նրանք համարվում են «լավը»: Բայց «վատ մարդկանց» ոչ ոք չի լսում ՝ ենթադրելով, որ նրանք ամեն ինչ բան անում են դիտավորյալ ՝ պարզապես բոլորին վնասելու համար: Նրանք հնարավորություն չեն ստանում պատմել իրենց տարբերակը, ուստի ոչ ոք նրանց չի հասկանում: Նրանք կարող են խնդիրներ ունենալ տանը և ոչ ոքի հետ չեն կարող կիսվել: Կամ գուցե նրանք ինքն իրենց մտքի հետ մենամարտ են մղում, և իրենց խնդիրները լուծելու փոխարեն նրանք բոլորից հեռվանում են:

Կրոնը հավատքների և գործելակերպի միասնական համակարգ է ՝ կապված սրբազան բաների հետ:

Կրոնը ծագել է մարդու հետ՝ նախնադարյան շրջանում։ Հայտնի են կրոնի ծագման բազմաթիվ մեկնաբանություններ։ Աստվածաբանությունը  և իդեալիզմը քարոզում են որ կրոնը բխել է համաշխարհային ոգուց, անհատի ներքին ապրումներից ու պահանջներից։ Աթեիստները ասում են, որ ոչ թե կրոնն է մարդուն ստեղծել, այլ մարդը՝ կրոնը։ Հայ առաջավոր մտածողները նույնպես գտնում էին, որ կրոնի երկրային ծագում ունի։ Միքայել Նալբանդյանը պնդում էր, որ կրոնը տգիտության և սարսափի արդյունք է, իսկ Ստեփանոս Նազարյանի կարծիքով՝ բնական երևույթները ճիշտ չհասկանալու։ Կրոնը առաջացել է բնական և հասարակական ուժերի դեմ նախնադարյան մարդու պայքարի հարաբերական անզորությամբ։

Համաշխարհային հինգ կրոններն են՝ Արևապաշտությունը, Զրադաշտականությունը, Բուդդայականությունը, Քրիստոնեությունը և Մահմեդկանությունը։

Արևապաշտությունը-ը համաշխարհային կրոնադիցաբանական համակարգ է։ Հնագույն ժամանակներից Արևը եղել է երկրպագության առարկա և աստվածացվել է տարբեր ժողովուրդների կողմից։

Զրադաշտականություն-ը աշխարհի ամենահին գործող կրոններից մեկը։ Միաստվածային կրոն է, հիմնված է բարու և չարի հակադրության և վախճանաբանության վրա՝ կանխատեսելով չարի վերջնական ոչնչացումը։

Բուդդայականություն-ը րենից ներկայացնում է դհարմա՝ ներառելով սովորույթների, հավատների ու հոգևոր գործառույթների համակարգ, որը հիմնված է գլխավորապես Սիդհարթա Գաուտամայի ուսմունքի վրա։

Քրիստոնեություն-ը միաստվածային կրոն, հուդայականության և իսլամի հետ մտնում է աբրահամական կրոնների խմբի մեջ, իսլամի և բուդդիզմի հետ մեկտեղ մտնում է երեք համաշխարհային կրոնների թվի մեջ։

Մահմեդականություն-ը միաստվածային կրոն է, որի համաձայն կա միայն մեկ աստված՝ Ալլահը, և Մուհամմադը աստծու մարգարեն է: Այն աշխարհի երկրորդ ամենամեծ կրոնն է 1.8 միլիարդ հետևորդներով։ Աշխարհի բնակչության 24%-ը առավել հայտնի են որպես մուսուլմաններ:

Տոհմացեղային կամ նախնադարյան հասարակության իշխող կրոնների մեջ մտնում են Մոգությունը, Կախարդությունը, Ոգեպաշտությունը, Տոտեմիզմ, Ֆետիշիզմը և Անիմիզմը։

Ազգային կամ մեկ էթնիկական կազմըավորմանը վերաբերող կրոնների մեջ են մտնում Միթրաիզմը, Զերվանիզմը, Մազդեիզմը, Հինդուիզմը, Հուդայաիզմը, Ջայնիզմը և Սինտոյիզմը։

Իր շատ հատկանիշներով կրոնը կապվում է իդեալիզմի հետ սակայն այսօր անհամատեղելի չէ գիտական մտածողության հետ։ Ժամանակակից զարգացած աշխարհում պայմաններ են ստեղծվում մարդկանց գիտակցությունը կրոնական հայացքներից ազատելու համար։ Այս գործում խոշոր դեր ունի նաև նյութական՝ իրատեսական դաստիարակությունը։